Muaviye'nin Muhammed b. Ebubekir'e Cevabı

[Bekleyen]

«Muaviye b. Sahr'dan, babasının utanç vesilesi olan Muhammed b. Ebubekir'e!

Allah'a itaat edenlere selam olsun!

Senin mektubun elime ulaştı. Mektubunda Allah'ın büyüklüğünü, gücünü ve kudretini layıkıyla övmüş, Resulullah'ın (s.a.a) özelliklerini kendi uydurduğun birtakım sözlerle fazlasıyla yazmışsın. Asılsız görüşlerine yer vermiş, babana karşı kabalığını göstermişsin.

Mektupta Ebu Talib oğlunun üstünlüğünden, Peygamber'le olan geçmişinden, akrabalık bağından ve korku anında her zaman Peygamber'in yanında olduğundan söz etmişsin. Kendin için değil de başkalarının fazileti için bana deliller sunmuşsun. Bu faziletleri senden esirgeyip de başkalarına veren Allah'a şükürler olsun!

Ben ve baban Peygamberimiz hayattayken Ebu Talib'in oğlunun hakkını kendimiz için istiyorduk. Onun bizden üstün olduğunu da biliyorduk. Allah dinini tamamlayıp muzaffer kıldıktan ve onunla vaadini yerine getirdikten sonra Peygamber'ini yanına aldı. Baban da Faruk da onun hakkını çalan ilk kişilerdir. Onunla muhalefet ettiler ve bu yolda iş birliği yaptılar. Sonra Ali'yi kendilerine biate çağırdılar. O da zorluk çıkardı ve ayak diretti. Onlar onun hakkında planlar çizdiler ve ona büyük sıkıntılar yaşatmaya karar verdiler. Sonra Ali o ikisi ile anlaştı ve biat etti. Sonra üçüncüleri olan Osman ayağa kalktı, onların yolunu izledi ve onların yöntemini kullandı. Sen ve senin dostun onu eleştirdiniz. Öyle ki, halkın günaha en uzak olanını bile onun hakkında iştahlandırdınız, fitne çıkardınız ve onun hakkında arzularınıza kavuştunuz.

Ey Ebubekir'in oğlu, dikkat et! Kendi yaptığın iş yüzünden yakında başın ağrıyacak. Kendi kendini ölç. Sabrı dağlar kadar olan bir kimse ile yan yana yürüyemeyeceğini anla. O öyle bir kimse ki, onun boynuzunu hiç kimse zorla koparamaz ve hiçbir sabırlı, onun dayanıklılığına ulaşamaz.

Eğer bizim yaptığımız iş doğruysa, bilesin ki bunu ilk başlatan babandı. İçinde zulüm ve sapkınlık varsa, yine bilesin ki baban öncüydü ve biz de onun ortaklarıydık. Eğer daha önce baban böyle yapmış olmasaydı, bizler Ali b. Ebu Talib ile muhalefet etmezdik. Onun emri altında olurduk. Ama biz, babanın böyle yaptığını gördük. Sonra da onun yolunu izledik. Onun yaptığını yaptık. Eğer bir eleştirin varsa, önce babanı eleştir veyahut da bizimle uğraşma! Sapkınlıktan sonra pişmanlık duyup tövbe edene selam olsun!»[448]

Biz bu cevaplardan Muaviye'nin, Ali b. Ebu Talib'in üstünlüğünü inkâr etmediğini, Ebubekir ve Ömer'i takip ederek ona muhalefet etme cesareti gösterdiğini anlıyoruz. Muaviye'ye göre o ikisi olmasaydı, hiç kimse Ali'yi küçümseyemez ve ondan öne geçmeye çalışamazdı.

Muaviye, aynı zamanda Emevî hükümetinin temellerini Ebubekir'in attığını itiraf ediyor. Bu mektuptan Muaviye'nin, Resulullah'ın (s.a.a) takipçisi olmadığını anlıyoruz. Zira "Osman, Ebubekir ve Ömer'in takipçisiydi" demiş, kendi de onun yolunu izlediğini itiraf etmiştir.

Buradan açıkça anlıyoruz ki, onların hepsi Peygamber'in sünnetini bir kenara bırakıp birbirlerinin bidatlerini takip ediyorlardı. Nitekim Muaviye, mektubunda yoldan çıktığını ve batıla amel ettiğini inkâr etmiyor.

Bu konuda Yezid b. Muaviye'nin, Abdullah b. Ömer'e vermiş olduğu aynı nitelikteki cevaba değinmek faydalı olacaktır.

Belazerî, kendi Tarih'inde şöyle der: Hüseyin b. Ali b. Ebu Talib öldürüldüğünde Abdullah b. Ömer, Yezid b. Muaviye'ye özetle şöyle bir mektup yazmıştır.

"Büyük bir hüzün ve ağır bir musibet gerçekleşmiştir. Meydana gelen bu olay oldukça büyüktür. Hiçbir gün Hüseyin'in öldürüldüğü güne benzemez."

Yezid de ona yazdığı cevapta şöyle dedi:

"Ey cahil! Biz yepyeni evlere, geniş halılara ve üst üste dizilmiş yastıklara kavuştuk. Bunları korumak için savaştık. Eğer hak bizimleyse, biz kendi hakkımız için savaştık; eğer başkalarının hakkıysa, hakkı ehlinden alıp bu temeli ilk atan zaten senin babandı!"

Muaviye'nin Muhammed b. Ebubekir'e yazdığı cevap ile Yezid'in Ömer'in oğluna yazdığı cevap aynı mantığı ve aynı savunmayı içermektedir. Yemin ederim ki bu, açık ve net bir konudur. Aklı olan herkes bunu anlar. Muaviye ile oğlu Yezid'in buna şahitlik etmesine de gerek yoktur.

Eğer Ebubekir ve Ömer'in İmam Ali'ye (a.s) karşı dayatması olmasaydı İslam ümmetinde bu olaylar olmazdı. Eğer Ali (a.s) Resul-i Ekrem'in (s.a.a) vefatından sonra hilafet makamına otursaydı ve onun halifeliği hicretin kırkıncı yılına kadar sürseydi, yani Peygamberimizin vefatından sonra otuz yıl hükümet edebilseydi, bu süre içerisinde İslam'ın temellerini, usul ve füruunu yeterli ölçüde yerine oturtabilir, Allah'ın kitabını ve Peygamber'in sünnetini tahrif ve tevil etmeden uygulayabilirdi.

Ve İmam Ali'den (a.s) sonra cennet gençlerinin efendileri olan İmam Hasan ile İmam Hüseyin'den (a.s) ve onun diğer masum evlatlarından başkası onun yerine geçmeyecekti. Hak halifelerin hilafeti üç asır sürecek ve bu süre içerisinde kâfirlerden, münafıklardan ve dinsizlerden eser kalmayacaktı. Dünyamız ve insanlar çok daha farklı olacakı.

Ehlisünnet ve'l-Cemaat, her zaman için bu düşünceyi iki şekilde eleştirir:

1-Gerçekleşenler Allah'ın istediği şeylerdi. Eğer Allah isteseydi, İmam Ali (a.s) ve evlatları Müslümanların emiri olurdu. Böylece Allah'ın razı olduğuna biz de razı olurduk.

2-Eğer Ali (a.s) Peygamber'den hemen sonra hilafete geçseydi, ondan sonra yerine İmam Hasan ve İmam Hüseyin (a.s) geçecekti. Böylece hilafet, miras yoluyla babadan oğla geçerdi. Oysaki bu, şurayı öngören İslam ruhuyla bağdaşmaz.

Bu iki eleştiriye şöyle cevap verebiliriz:

1-Gerçekleşen olayların Allah'ın istediği şeyler olduğunu gösteren tek bir delil dahi yoktur. Bilakis Kurân, bunun aksini iddia etmektedir. Mesela, Allah-u Taâla Kurân-ı Kerim'de şöyle buyurmuştur:

"(O) diyarların halkı inanıp çekinselerdi, elbette üzerlerine gökten ve yerden bolluklar açardık; fakat yalanladılar, biz de onları kazandıklarıyla yakaladık."[449]

"Eğer onlar Tevrat'ı, İncil'i ve Rablerinden kendilerine indirileni gereğince uygulasalardı, muhakkak ki üstlerinde ve ayaklarının altında olan nimetlerden yerlerdi. İçlerinde ılımlı bir ümmet var, ama onlardan çoğu, kötü işler yapıyor?"[450]

"Eğer şükreder ve iman ederseniz, Allah neden sizi azaplandırsın ki? Allah şükrün karşılığını verendir, bilendir."[451]

"Bir millet kendi durumlarını değiştirmedikçe Allah da onların durumlarını değiştirmez."[452]

Bütün bu ayetler, toplumun yoldan sapmasının Allah'tan değil de kendilerinden kaynaklandığını açıkça göstermektedir. Sünnetten de anlaşılan budur:

"Ben, aranızda iki ağır emanet bırakıyorum; biri Allah'ın kitabı, diğeri de Ehlibeyt'imdir. Bunlara sarıldığınız sürece asla sapmazsınız."

"Bana kâğıt kalem getirin, size öyle bir şey yazayım ki, benden sonra asla sapmayasınız."

"Benim ümmetim yetmiş üç fırkaya bölünecek, biri dışında hepsi cehenneme gidecektir."

Bütün bu hadisler, doğru yoldan sapmanın, halkın Allah'ın yazdığı ve emrettiği şeyleri reddetmesinden kaynaklandığını göstermektedir.

2-İslamî hükümetin babadan oğla geçmesi gerektiğini farz etsek bile bu, Ehlisünnet'in algıladığı biçimde değildir. Çünkü onların ilk düşündüğü şey, "Hilafet düzeninde, hilafeti miras alan halife fasık olabilir, ölmeden önce oğlu fasık da olsa onu veliaht ilan edebilir" şeklindedir. Bu, babadan oğla geçen saltanat düzenidir. Ama bizim düşündüğümüz düzen böyle değildir. İlahî ve semavi bir seçimdir. Zerreden dahi haberdar olan Allah'ın seçimidir. Allah, insanlar arasından liyakatli akıl sahiplerini seçer, onlara kitap ilmini ve hikmeti öğretir ve onları halkın öncüleri kılar. Nitekim şöyle buyurmuştur:

"Onları, emrimizle doğru yolu gösteren önderler yaptık ve onlara hayırlı işler yapmayı, namaz kılmayı ve zekât vermeyi vahyettik. Onlar bize kulluk eden kimselerdi."[453]

İslam'ın veraseti kabul etmediğine ve hilafetin şura yoluyla olduğuna gelince; bu, ne gerçeklerle ne de tarihle bağdaşmayan abartıdan başka bir şey değildir. Bilakis Ehlisünnet, aksini iddia ettiği ve hoşlanmadığı saltanat usulü düzenin savunucusu olmuştur. Hz. Ali'nin (a.s) hilafetinin ardından zorba halifeler başa geçmiş, onlar da halkın iradesinin aksine fasık evlatlarını halife olarak tanıtmışlardır.

Sizce hangisi daha iyidir? Hilafetin fasık insanların elinde babadan oğla geçmesi mi, yoksa Allah'ın seçtiği, takva ve ilmi birbirlerinden miras alan ve bunu nesilden nesle aktaran masum ve tertemiz Ehlibeyt imamlarının Allah'ın emri ile insanları doğru yola ve cennete yönlendirmesi mi? Nitekim Allah-u Taâla şöyle buyurur:

"Süleyman, Davud'dan miras aldı."[454]

Akıl sahibi bir Müslüman'ın ikinci şıktan başkasını kabul edebileceğini zannetmiyorum. Biz, hakikatlerin peşindeyiz. Geçmişteki olaylara üzülmenin fayda sağlamayacağı muhakkaktır. Konumuza dönelim.

Biz diyoruz ki: Ebubekir ve Ömer, Müminlerin Emiri Hz. Ali'nin (a.s) hilafet makamını gasp ettiler. Hz. Ali'yi, Hz. Fatıma'yı ve diğer Ehlibeyt imamlarını tahkir ettiler. Hal böyle olunca Muaviye, Yezid ve Abdülmelik b. Mervan gibilerine yol açılmış oldu. Onlar da istedikleri her şeyi yaptılar. Eğer onlar Muaviye için ortam hazırlamış olmasalardı ve yirmi yıldan fazla Şam'ın valiliğini onun elinde bırakmamış olsalardı, insanlar ona teslim olmaz ve o da güç gösterisinde bulunamazdı. Kendinden sonra hilafeti oğluna bırakamazdı. Hâlbuki o, kendi deyimiyle yeni evlere, geniş halılara ve üst üste dizilmiş yastıklara kavuşmuş, onları korumak için savaşmış ve Peygamber bahçesinin güllerini dermekten (Ehlibeyt'i katletmekten) çekinmediğini itiraf etmiştir.

Eğer Yezid, Ehlibeyt'e olan düşmanlığını annesi Meysun'un göğsünden almış ve babasının kucağında Ali'ye lanet okuyup küfrederek büyümüşse, Peygamber'in Ehlibeytini katletmesine şaşırmamak gerekir.

Bazı şairler bu hakikati şöyle dile getirmiştir:

Olmasaydı halifenin bilediği kılıçlar

Sırrından söz ederdim Al-i Muhammed'in

İnce ve zarif sırlardır bunlar

Söylerdim de söylerdim, hiç çekinmezdim

Ve yine gösterirdim size Hüseyin'in

Sakife günüyle başlayan çilesini…

Hakikati araştıranlar, Ümeyye oğulları (Emevî) devletinin aslında Ebubekir ve Ömer'in çabalarıyla ortaya çıktığını bilirler. Abbas oğulları (Abbasî) hükümdarlığı ve diğer devletler de böyleydi. Bu yüzden mümkün olduğunca Ebubekir ve Ömer'i gündemde tutup olmadık fazilet ve üstünlükleri onlara yamamaya çalıştılar. Bu ikisinin hilafet makamına en layık kimseler olduğunu savunuyorlardı. Çünkü kendi hilafetlerini meşru kılan tek çıkış yolu buydu ve bu yüzden de onların adaletlerini ispat etmeye çalışıyorlardı.

Bunun karşısında Ehlibeyt'in (a.s) başına getirdikleri bütün belaların sebebi de, kendi hilafetlerinin meşruluğuna inanmaları ve onları meşruiyetleri için büyük bir tehlike görmeleri olmuştu.

Bu, hakkı tanıyan akıl sahipleri için gayet açık bir olaydır. Nitekim günümüzde de bazı İslam ülkelerinde hiçbir fazilet ve üstünlüğü olmayan kimselerin hüküm sürdüğünü görmekteyiz. Bunların tek özellikleri, daha önceki kral veya emirin oğlu olmalarıdır. Yezid de sırf babası Muaviye halife olduğu için halife oldu. İslam ümmetine zorbalıkla ve kan dökerek hükümet etti.

Mesela, Suudi krallığının ve bu krallığın veliahtlarının Ehlibeyt'i (a.s) ve Ehlibeyt'e uyanları sevmeleri beklenemez! Aynı zamanda Muaviye ve Yezid'i sevmemeleri de mümkün değildir. Çünkü babadan oğla geçen krallık veya padişahlık sistemini onlar için Muaviye ve Yezid'den başkası oluşturmamıştır. Emevî, Abbasî ve muasır halifeler (veya emirler), meşruiyetlerini Muaviye ve Yezid'in oluşturduğu anayasadan almıştır.

İlk üç halifeyi takdis etmek, onlara üstünlük vermek, adaletlerine inanmak, haklarını savunmak, eleştirilmelerine meydan vermemek ve aleyhlerinde konuşulmasını yasaklamak bu sebepten kaynaklanmıştır. Çünkü bu üç halife, geçmişteki ve gelecekteki devletlerin temelini Sakife gününde atmışlardı.

Böylece onların neden kendilerine Ehlisünnet ve'l-Cemaat, diğerlerine de neden Rafizi ve zındık adını verdikleri anlaşılmış oluyor. Çünkü Hz. Ali (a.s), Ehlibeyt'i ve taraftarları onların hilafetini kabul etmemiş, biatleri altına girmemiş, her fırsatta onlarla münazara etmiş ve sağlam delillerle onların düşüncelerini çürütmüştür. Halifeler ise onları düşman bellemiş, tahkir etmeye çalışmış, lanetlemiş, öldürmüş ve vatanlarından sürmüşlerdir.

Eğer Kurân'da risaletin karşılığı olarak sevilmeleri emredilen Ehlibeyt'e (a.s) bu kadar ihanet ve düşmanlık yapılmışsa, Ehlibeyt dostlarının öldürülmesine, kâfir ilan edilmesine ve her türlü cezaya çarptırılmasına da şaşırmamak gerekir. Hakkın takipçileri daima nefretle karşılanmış, sürgünler görmüş ve tarihin yalnızlığa itilenleri arasına girmiştir. Batılın takipçileri ise önder olmuş, saygı görmüş ve herkes tarafından itaat edilmişlerdir.

Ali'yi (a.s) seven ve Peygamber'den sonra onu kendine yegâne rehber gören kimseler daima bidat ve fitne ehli olarak görülmüştür. Muaviye'yi seven ve onu rehber edinenler de hep sünnet ve cemaat sahibi olarak anılmıştır. Hakkı batıldan, aydınlığı karanlıktan, beyazı siyahtan ayırmamız bize akıl veren Allah'a hamdolsun!

"Körle gören, karanlıkla aydınlık, gölgeyle sıcaklık ve dirilerle ölüler bir olmaz. Allah dilediğine işittirir; yoksa sen kabirlerde bulunanlara işittirecek değilsin."[455]

[448]-Cemheret-u Resaili'l-Arab, c.1, s.477; Murucu'z-Zeheb, Mesudî, c.3, s.12; Şerh-i Nehcü'l-Belaga, İbn-i Ebil Hadid Mutezelî, c.3, s.189.

[449]-Âraf, 96.

[450]-Maide, 66.

[451]-Nisa, 147.

[452]-Râd, 11.

[453]-Enbiya, 73.

[454]-Neml, 16.

[455]-Fatır, 19-22

[Ebu Hasaneyn]

Essselamu Aleyke Ya Seyyidi Muhammed Bin ebu bekir Essalatu ves Selamu Aleyke ve Ala Tarik Ellezi Etteba3tahu vak'Tedeyte Bi imam el Hak ve Huva Hak'kun vel Hak'ku Daiman Ma3ah ve Huva Mevlene Ali Bin Ebi Talib a.s