Muaviye l.a

[3nokta]

Muaviye l.a

Osman’ın zamanında güçlenen Muaviye !
Osman’ı öldürterek dava açtı ÂLÎ’ye !

‘Katil, ÂLÎ’dir deyip ona istedi kısâs !
Halîfe olmak idi onun amacı esâs !

ÂLÎ halîfeliği zoraki etti kabûl !
Toplum çürümüş idi ! Dînce değildi makbûl !

Şam’daki valîlikten attığı Muaviye !
Sordu: ‘İlk üç emiri kabûl ettin sen niye ?’

ÂLÎ dedi : ‘Onlara çekmedim Zülfikârı ,
HAKK’a havale ettim ‘GADİR HUMU’ inkârı !’

Sâde uyarıp dedim : ‘Uymayanlar sözüne ,
Nasıl bakacak orda RAB’lerinin yüzüne ?

RESÛL’e söz vermiştim, FÂTMA çekerken acı !
Olmayacaktım asla ben ilk fitne aracı !

Seni azlettim çünkü özdeşsin fitne ile !
İslâm olmayı bırak ! Değilsin insân bile !

‘“İslâm kültürü yıkan valî”’ Kur’anda ismin !
RESÛL’ün ektiğini çünkü yok etti cismin !

Zulüm ve yağma ile dînin altını oydun ,
İlk kez haremağası haremine sen koydun !

Ben toprakta yatarken sen Şam’da saray kurdun !
Seninkinden çok azdır kana iştahı kurdun !

Sen mü’mine değil de ! Küfre sultan olursun !
Zîrâ hep EHLİBEYT’e sövmek için solursun !

RESÛL’ün can düşmanı ! Tohumusun Süfyan’ın !
Hayvân gibi sağ yanı, göremiyor sol yanın !

Benim, ‘“Her ismi bilen Âdem”’ denilen insân !
Biliyorum zehrinle şehit olacak HASAN !

Senin tohumun ise o ‘“Kan dökücü”’ sözü !
Soyumu kurutmaktır çünkü âyetin özü !

Piçin olacak benim EHLİBEYTİME belâ !
Ayıracak mü’mini ve kâfiri ‘KERBELÂ !’

HAK der : ‘“Onlar söndürmek ister üfleyip mumu !”’
‘“Ama söndürtmem !”’Ondan yandı Rûhun umumu !
Sen batılın, ben ise Arz da HAKK’ın timsâli !
‘“Dili sarkan köpeksin”’ sen, Kur’anda ! Ben ÂLÎ !

Ben HAKK’ın boyasıyım ! Beni Allah boyadı !
Sana âit Kur’anda ‘“Lanetli ağaç”’ adı !’

Köpürdü kuduz köpek ! Böyle yazınca Emir !
Karşı karşıya geldi‘“Sekîne”’ ile ‘“Demir !”’

ÂLÎ’ye savaş açtı ! Çok kalmadı siperde !
Kaybedince mızrakta, Kur’an-ı yaptı perde !

‘“İblîs'in mayasıdır doğru yoldan her hile !”’
‘“Yemin edip aldattı bak o Âdem’i bile !”’

ÂLÎ dedi :‘Perde bu ! Benim perdenin ardı !
HAK, RESÛL ile beni özünden ilk çıkardı !

Birimiz âlemlere bulut ! Birimiz Rahmet !
EHLİBEYT ikrâmıdır her rızık ve her himmet !

Bana ok atan herbir eli ok atıp delin !
‘“Ebû Leheb’e deyin kurusun iki elin !”’

Delinen Kur’an, cansız ! Bense “Canlı Kur’an’ım !”
Hücre hücre âyetim ! Zikirsiz geçmez ânım !’

Ne yazık ordusunda vardı çok hâfızlar da !
Savaşmayıp hep âyet okurlardı art arda !

Onların bildikleri Kur’an vehim ve zandı !
Hiç ok attırmadılar ! İblîs savaş kazandı !

ÂLÎ o an bağırdı korkunç sesiyle, gürce :
‘Zorla girdiğin dinden şimdi çıktın özgürce !’

Gerçeğe tuttum hocam burada biraz ışık !
Yapmayasın diye sâf akılları karışık !

Duydum televizyondan yayımlanan hutbeni !
Muaviyeye ,‘HAZRET (!!)’ Demen şok etti beni !

Senin ‘Hazret (!!)’ Dediğin o Muaviye için ,
ÂLÎ sabâh duâda lânet ederdi ! Niçin ?

Çünkü HAK der :‘“Her mel’un olur maymun ve domuz !”’
‘“Benim yasam değişmez !”’ Verme hâine omuz !

RESÛL’ün meclisinde herkes olmaz sâhabe !
Allah’ın meclisinde ‘şeytan’ bile vardı be !

‘“İzinle”’ kurdu tezgâh mâbet, dergâh, ekrana !
Güreş tutuştu ÂDEM ile kıran kırana !

HAKK’a der :‘“Hâs kulunu ancak ben ayartamam !”’
Kılığım olsa bile haham, papaz ve imâm !

Muaviye adında var mı hiç bir tane TÜRK ???
Milletin bilinçaltı uyanık ! Sen bundan ürk !

Ahirette açmadan sen başına gaile !
Tövbe et ! ‘“Haşrolursun yoksa sevdiğin ile !”

Tövbe boş lâfla olmaz ! Öze teslim olmaktır !
‘“HANÎF DÎN”’, bu bağlantı ! O vakit yüzün aktır !

Muaviye de fetih yaptı ! Bu değil cihâd !
Kendini fethetmeye ancak verilir bu ad !

Bu yüzden her namazda FATİHÂ edildi farz !
Fethullah ol ! Rûhunu fethet ! HAKK’a eyle arz !

O vakit olursun sen ‘gülen’ , açar öz güller !
Meşhûr sözdür, bilirsin ; ‘Son gülen iyi güler !


(Yazanı Bilinmiyor)